خیلی وقته که توی فکر یه تغییرو تحول دائمی بودم برای پیشرفت فوق العاده ی وبم.

اول تصمیمی گرفتم که بعدش صمیمی ترین دوستم منصرفم کرد.

تصمیم گرفتم که وبمو حذف کنمو دیگه نیام سراغش ولی خوب دوستم قاطعانه وایساد جلومو نذاشت این کارو بکنم.

بعدش تصمیم گرفتم که ننویسم که خودبه خود یاد حرفای دوستم افتادمو تصمیم از 100..0هم نگرفت.

اما حالا تصمیمی گرفتم که میخوام با آغاز سال نوی تحصیلی که برای من یک شروع وتجربه ی جدید رو رقم میزنه انجامش بدم.

واما تصمیمی مهم وشاید سازنده ی من:

از آغاز سال تحصیلی به بعد به علت وجود مشغله های فراوان والبته جمع آوری دانش و ادامه ی تحصیل،

که خود به تنهایی یک دلیل کاملا منطقی وقانع کننده میباشد

این وب به صورت برنامه ریزی شده به روز میگردد.

یعنی از این به بعد شما هر سه روز یک بار منتظر به روزرسانی این وب باشید.

واما در مورد پیام رسان:من در پایان هرهفته به میزانی که بعدا میگم چند ساعت میشه و به طوری که ساعات کاملا پراکنده باشه،

آنلاین میشم وپاسخ گوی سوالات ویا شنونده ی سخنان شما عزیزان میباشم.

در پایان هر شب هنگامی که فعالیت تحصیلی کمتری داشته باشم به خصوص به نظرات پاسخ میدهم،

اما ارسال نظرات خودم در پایان هر هفته صورت میگیرد.

در سال تحصیلی شما شاهد گزارش هایی هاکی از شیطنت های اینجانب و دوستان گلم در مدرسه میخونید.

مخالفین لطفا دلایلشون رو در نظراتشون اعلان فرمایند.

موفق باشید دوستان

یاحق

چه زیباست صدای زمزمه ی دعا ومناجات زائران که مانند چهچه های بلبلان است وهر کدام چیزی را از امام خویش در خواست می کنند.

یکی دختر دم بخت دارد و گرفتار پول جهازش و دیگری بیماری در بیمارستان و گرفتار پول عملش.

چه زیبا که همه ی مردم از همه جای جهان روی به اینجا و این امام غریب آورده و هر کس که می آید حاجت روا بیرون میرود.

سالها پیش مادری آمد و درخواست کرد که گمشده اش که بعد از گذشت چند سال از جنگ پیدا شود و چه زود به حاجت خود رسید.

ماه ها پیش بود که کسی در کما بود و با آمدن خانواده و دوستانش به اینجا و دعا کردن آنان چه سریع از کما بیرون آمد و لباس عافیت به تن کرد.

چه قدر حاجت و چه قدر انسان حاجت روا.

همه اینجا چون کبوتران وپروانگان اند که به دیدار امام و سرور،معشوق خود آمدند وبه دور او می گردند.

من کسی را می شناسم که پس از 15سال نظر امام او را طلبید و به محض ورود خودش به اینجا آب وغذا نخورده به حرم رفت واز آقا تشکر کرد ،

و یک دل سیر ضریح مطهرش را تماشا تماشا کرد وبه یاد آن روزی افتاد که در 14سالگی با مادرش به اینجا آمد.

آمد تا برای برادر سرطانی اش دعا کنند و2ماه بعد از زیارت غده ای که در سرش بود انگار که نیست شده باشد و خیلی زود شفا یافت.

چه کسانی که اینجا مسلمان شده اند و چه حاجاتی که اینجا برآورده شده.

هر چه گنبد طلائی رنگ وزیبایت را نگاه می کنم سیر نمی شوم.

آقای من تو چگونه انسانی بوده ای که جهان با نامت زیرو رو می شود.

عالم با یادت به یکباره عالمی دیگر می شود.

یاد آن روز ها که کودک بودم به خیر مادر و پدرم وخواهر نه ماه ام به مکه رفته بودند و من تنها با دیدن گنبد نازنین تو آرامش می گرفتم ودیگر بهانه نمی گرفتم،

چون با وجود تو درکنارم جایی برای بهانه گرفتن نمی ماند.

هر کس به حرمتان می آید آرامشی عجیب او را در بر میگیرد که انگار در این عالم هیچ دردی ندارد.

به امید روزی نشسته ام که دوباره دعوت نامه ات به دستم برسد و باز با قدم های آهسته راهی حرم زیبایت شوم.

آری بر خود میبالم که امامی همچون تو دارم ،بزرگ ،رئوف و تا به همیشه آقا و سرور.

به امید روزی که این بنده ی کوچک نیز با درگاه پر عظمتت طلیبده شود.

 تقدیم به امامی که در جهان یکتا ندارد 

وهمه همیشه دلتنگ او هستند.

یاحق

دربرابرش هیچ هم نمی توان گفت .........خدایا برسانش

بیا مولا که چشمها بی قرار انتظار است

بیا مولا که دلها تشنه ی یک تک نگاه است

الهم عجل الولیک الفرج و العافیه و النصر

دوست،واژه است

واژه ای که از لب فرشته ها چکیده است

دوست،نامه است

نامه ای که از خدا رسیده است

نامه ی خدا همیشه خواندنی ست

توی دفتر فرشته ها

واژه ی قشنگ دوست

ماندنی ست

‍راستی،دلت چقدر

آرزوی واژه های تازه داشت

دوست گل ات رسید

واژه را کنار واژه کاشت

واژه ها کتاب شد

دوستت همان دعای توست

آخرش دعا ی تو

مستجاب شد

(عرفان نظر آهاری)